Lucht, water en voedsel zijn essentieel om te kunnen leven. Zonder kunnen we niet of nauwelijks. Daarna komt een dak boven ons hoofd, kleren aan ons lijf en veiligheid. En pas daarna al onze luxe producten, speeltjes en andere verslavingen.

Voedsel is voor ons dus van zeer grote waarde. Merkwaardig is dan hoe we voedselproductie 'waarde'ren. Ik moest daar aan denken toen ik een presentatie van een nieuw aardig en bijzonder project in Den Haag bijwoonde. Het gaat om een restaurant, waar een (groot) deel van wat op tafel komt uit de omliggende tuin en kas gaat komen. Er werd bij het plan rekening gehouden met allerlei ecologische en sociale aspecten, draagvlak in de buurt enzovoorts. Alles heel transparant en goed zichtbaar.
Een goede chef, kundig team in keuken en bediening en een tuin die door een deskundige beheert wordt en waar vrijwilligers en mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt kunnen komen werken.

En daar begon het bij mij te knagen. De slechtsbetaalden zijn de mensen die het belangrijkste werk doen: zij verbouwen ons voedsel. Mijn enthousiasme voor het project maakte een hele duikel. Deze situatie is natuurlijk niet een uitvinding van de initiatiefnemers en uitvoerders van het plan; het is een afspiegeling van hoe dat in bijna onze hele samenleving leeft. We hebben nog een lange weg te gaan!

Zelf werk ik als vrijwilliger en met vrijwilligers op moestuinen. Ik ben dus deel van en mede schuldige aan deze misstanden. Soms ben ik me dat pijnlijk bewust. Onontkoombaar komt er een tijd dat wij -de mensheid- beseffen wat werkelijk belangrijk voor ons is en dat ook dienovereenkomstig gaan waarderen. Dan gaan de boeren en tuinders -terecht- tot de best betaalde mensen behoren.
Nu is het nog even de omgekeerde wereld.